بررسی استرس محیط دندان‌پزشکی در دانشجویان بالینی دانشکده ‌دندان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کرمان در سال تحصیلی 93-1392

زمینه و هدف: دندان‌پزشکان استرس بالایی را که مرتبط با کار است، تجربه می‌کنند که از زمان آموزش دندان‌پزشکی آغاز می‌شود. هدف این مطالعه، مقایسه استرس محیط دندان‌پزشکی در دانشجویان بالینی در دانشکده دندان‌پزشکی کرمان بر حسب برخی عوامل دموگرافیک بود. روش کار: این مطالعه مقطعی توصیفی بر روی 165 دانشجوی دوره بالینی دندان‌پزشکی کرمان که به روش سرشماری انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه استرس محیط دندان‌پزشکی شامل 32 گویه در 6 حیطه و اطلاعات دموگرافیک بود. امتیازدهی گویه‌ها بر اساس مقیاس لیکرت از 4-1 بود. پس از جمع‌آوری اطلاعات، داده‌ها وارد کامپیوتر شد و در نرم‌افزار آماری SPSS با استفاده از آزمون‌های T، ANOVA و ضریب همبستگی Pearson در سطح معنی‌داری 5 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: میانگین سنی افراد شرکت کننده در این پژوهش، 94/2 ± 63/23 سال بود. 3/53 درصد دختر، 2/78 درصد مجرد و میانگین معدل افراد 10/1 ± 05/16 بود. میانگین نمره پرسشنامه 53/14 ± 60/82 از 128 بود. بیشترین میزان استرس در حیطه کارامدی دانشگاهی در گویه امتحان و کسب نمره قبولی بود. بین دو جنس تفاوت آماری معنی‌داری از نظر میزان استرس محیط دندان‌پزشکی مشاهده شد (001/0 > P). وضعیت تأهل، داشتن کار دانشجویی، اولویت انتخاب رشته دندان‌پزشکی با نمره استرس محیط، تفاوت آماری معنی‌داری را نشان نداد. نتیجه‌گیری: یافته‌های حاصل از این مطالعه، تأیید مطالعات مشابه در خصوص داشتن استرس محیط دندان‌پزشکی در دانشجویان دندان‌پزشکی است. بیشترین استرس محیط دندان‌پزشکی، امتحانات و ترس از پاس نشدن در امتحان و یا مردودی در دوره می‌باشد.